49

 

صندلی، میز ، تختِ خواب... و من

که برای نبودن آمده ایم

روزها را چقدر بشماریم؟

تا کجا؟ تا کجای این تقویم؟

 

مهر... آذر به سمت ِ فروردین

بعد، از آن توقفی کوتاه

من در آغاز جاده پنهانم

باید از این به بعد... بسم الله...

 

صندلی ، میز ، تختخواب ، کتاب

تست هایی که مانده در پوشه

دختری هم به بی نهایت ها

می رود هر شب از همین گوشه!

 

زندگی شکل مضحکی دارد

چشمک ِ جزوه های بی پایان

حد گرفتن از ابرهای جهان

زندگی را ربودن از باران

 

زندگی شکل مضحکی دارد

وسط ِ یک جهان مجهولی ست

از سه رأس مجازی ِ تنها

آمده ...و شبیه ِ هذلولی ست

 

ماتریس (تو × بودن)

طعم شیرین زندگی دارد

بودن ِ من به زیر سایه ی تو...

چشم هایی که بی تو می بارد

  

دایره... دایره جهان این است

اجتماع گروهی از مردم

می سپارد مرا به فردا ، به

روزهای لجوج ِ سر در گم

 

من در آغاز جاده ام ، هرچند

از زمستان سرد با خبرم

جذر میگیرم از تمام خودم

و ازین عشق ... آه ! می گــُــذرم

 

فصل ،فصل ِ غریب ِ  تنهایی ست

شخصیت های مختلف داری

مثل سینوس x مثل کسی

که نبوده ، که نیست بیداری!

 

48

از شهر فاصله گرفته

و جایی پشت گنبد امام زاده

                  ما را هر شب مخفی می کند...

                                      پشت گنبد امام زاده!

امام زاده ای که روشن فکر است...

و هیچ چیز جز خودش ندارد

                       جز چند تا درخت آلوچه

 جز پیر زنهایی که با هم جمع می شوند

تا دروغ را در تنور بسوزانند...

یا برای دختر بی بی جهزیه تهیه کنند...

                             اینجا هنوز زن با غیرتی قدم می زند

          که سالهاست با داس راه می رود

               اینجا هرچند از شهر قرن ها عقب است

    اما کودکانش در آرزوی ساختن تراکتور می خوابند

               اما من خوشبختم

                            زیرا هیچ کس

                  پدر را هر روز به یک استکان چای دم نکشیده دعوت نمیکند

هر چند

   مادرم سال هاست مسیر خانه را گم کرده

                         و روحش بین خانه و قبرستان آقا سید عباس

قدم میزند ...

         خوشبختی را خواندم!

            از چشم های خواهرم!

              وقتی چترمرا کنار بالشش میگذاشت و

                   بدون قرص آرام بخش می خوابید !

                        و من به اندازه ی  همه ی عروسک های سیل زده خوشبختم

        شاید به خاطر اینکه

   حصار های خانه درست به اندازه ی پاهای من طراحی شده...

47

تنهایم

با یک مشت از همه چیز

مثل یک بچه لاک پشت که به مدرسه میرود

 

تنهایم با یک مشت از خاطرات بد

                      با بوسه های خیس کسی مثل من جسد...

 مثل مردن یک گنجشک در خانه ی سالمندان

           مثل تمام چیزهایی که فقط در رویا دیده ای

مثل یک روز ِ خوب نامرئی...

 

مسیر من با تو فرق میکند،

          با دو بن بست جدا

 

               تو فرق میکنی با من!

شبی که گم شدم از دست هات یادت هست؟

            چقدر پلیس ها گفتند که من برای دست های تو  کوچکم

             

خدا تو را برای زنی دیگر

                                 و من را برای خودم آفریده بود

کسی که تو را به دست آورد نگفت که مرا از دست داده ای؟

تقصیر کسی نیست

         تقصیر ساعت هاست که بی اجازه میدوند

       ...و هیچ کس جرات اعتراض ندارد...

 

همه چیز مثل فاصله ها اتفاق می افتد

              باید برای روز های بدتری آماده شوم...

 

46

  از کجا مطمئنی؟ 

                         شاید فردا روزی باشد برای من!

                                          از کجا مطمئنی؟ 

                         شاید فردا برای من شد! شاید فردا را خدا به من هدیه دهد!

                                          به من!

                         من که از همه چیز گذشتم برای تو! به خاطر تو!

                                         برای تویی که ساده از من گذشتی!

                                         چه ساده!

                        اما نگران من نباش !

                         شاید فردا روزی باشد برای من!

45

 

امروز دیدمش!

چند کبوتر بیشتر از من داشت!

           امام زاده را می گویم!

                  حسودی ام می شود به او...

 من با همه ی نداری ِ خود

            با گذشتن از اینکه چرا من امام زاده نشدم

                               به امام زاده ...

اصلا مهم نیست که ندیدم

           هیچ کس شبیه من تنها یک ده تومانی به امام زاده هدیه دهد!

44

 

 

یعنی تو دوست داری این سطر ها بیشتر ادامه دار شوند؟

                            و من بیشتر بخواهم؟

                       و نشان دهم که چقدر به او محتاجم؟

                            -وقتی می دانم هر جا که بیاید اینجا نمی آید...

من مدت هاست به ناچیز بودن اعتراف کرده ام!

                           بگذار ناتمام بمانم!

                          به جای همه ی نگفته هایم آرزو بگذار...

43

 

 

دست ِ مرا با شیطنت توی بلیزش...

قایم شد و یک دفعه با چنگال تیزش...

حالا به سمت هر چه باید میگریزم

دیوانه ای که بی گمان سمت عزیزش

نه! تو نباید حس کنی که دیو هستم

لطفا بگو این زن نبوده هیچ چیزش!

...

او باز می آید کنارش مطمئن باش!

می خواهدش با چشم های گرچه هیزش

با یک پلیسه بیشتر فردا دوباره

در رخت خواب هواب های نا تمیزش!

42

 

دو سه روزی نمانده تا پایان ، دو سه روزی نمانده بر عکس ِ

روزهایی که رفت بی وقفه...روزهای کبود ِ بی مکث ِ...

تک و تنها بدون پسوندِ... چیزی از من نمانده ! شرمنده

ما دو تا آدم بدی بودیم... ما دوتای همیشه در خلسه!

...

می نشینم کنار هر آن کس که مرا خوب ِ خوب می فهمد

چیزی از من نمانده جز «بودن» بودن و هی قدم قدم پرسه..

می نشینم کنار رویاهام ؛ مثل اینکه قناری ام مرده

من عزیزم همیشه تنهایم... چیزی از من نمانده جز...

                                  -{بسّه}

41

 

برای فروغ:

 

 هنوز دختر سید جواد منتظر است

               گیس هاش آن قدر بلند شده

                                    که به اندازه ی تمام پنجره های نبسته

          یعنی به اندازه ی تمام اتاق های خانه ی نداشته ات

                                              هر شب

                                                        بیست بار هم که بکشیش باز

                                                                بیست بار دیگر فرصت داری!

   به اندازه ی تمام مردم شهر

                  به اندازه ی تمام حرف هایی که نزدی

                                         به اندازه ی روزهایی که گذشت

                                                             روز هایی که بودی

                                                             و روزهایی که تنها گذشتند!

                                            حتی دو صفحه از فارسی سوم هم بیشتر

                                               هنوز منتظر است

                                کسی که گفت می آید

                                                   و آمد

                                       اما تو زود رفتی

                          چون پاهایت زود تاول می زد...

40

 

 

مادر کسی به خانه نیامد تو فکر کن

کابوس های هر شبه ی من حالا نیست

از من که هی مکیده شدم بین دست هاش

تصویر های تن به تنم ضد حال نیست؟

 

39

و از گفتن یک سری چیزها

         همچنان بیم دارم از اینکه...

که آزادی واژه ها را گرفتند...

                 و نیز از همین ها که گفتم پشیمانم...آری!

ولی نه...

                           نه!     چیزی نگفتم

                     از آن چیزهای که قلبم برای نگفتن فرا خواند چشمانتان را...

 

38

تو فکر می کنی که بهار از دوباره می آید؟

به آسمان دل ما ستاره می آید؟

نه ! من که مطمئنم بی ستاره می مانم

همیشه قسمت من گریه است می دانم

تو فکر میکنی چه کسی را قطار می آرد؟

دوباره خاطره ها را بهار می آرد؟

تو فکر میکنی که چرا مثل مرگ بیداریم

و بعد رفتن تو شکل ابر می باریم؟

تو فکر میکنی که چرا رسم زندگی این است؟

خدای خوب من و تو هنوز غمگین است؟

 

37

واژه ها را کنار هم بگذار

...و بگو که مرا نمی خواهی

از نگاه تو می شود فهمید

دردهایی که می کشی گاهی...

 

این خدایی که گفته بیدار است

هیچ موقع مرا نمی بیند

غصه را سمت ِ خانه آورده

دست هایی که رفته... صد در صد

 

من و تسبیح ِ چوبی ِ پدرم

سالها می شود که در کوچه

چشم در چشم ابر می دوزیم

که ببارد درخت آلوچه

 

سهم من این شُد َست از دنیا

فکر کن که چقدر؟ چرا و چطور؟

من که چیزی نگفته ام جز این:

از خدای تو دلخورم...دلخور...

 

از خدای تو دلخورم از این

که چرا زندگی ِ من این است

که چرا سهم من شد از دنیا

چشم هایی که بی تو غمگین است؟

 

نامه ام را به دست او برسان

...و بگو که چقدر غم دارم

...وبگو که هنوز منتظرم

وسط ِ خواب های بیدارم

 

شهر ، شب ها چه چیز دارد جز

کوچه هایی از ابتدا بن بست

آسمانی پر از تـــَرَک گاهی

هر ستاره ستاره ای در دست؟

 

من نه از شب ، نه از نبودن ها

و نه از اتفاق می ترسم

بیم دارم که روزهای سیاه

برود سمت ِ باغ ... می ترسم!

36

روز ها را گذشته هُل می داد ،روز های پر از غمی که گذشت...

روز هایی... تحملش سخت است ، روز هایی که تلخ...بر میگشت

می روم از جهان واقع بین ، از جهان خسیس دل چرکین

از جهان شکنجه و حسرت ... از جهان ِ ... من آمدم ، از رشت...

من دو باره کنار ِ تو ... حتما ، من دوباره ... دوباره می آیم

قلب من را اگر چه پس زده بود ، آسمان همیشه خاکی ِ دشت

مادرم یاد داده بود به ما زیر این آسمان سمت ِ خدا ،

بنشینیم تا سحر تا این ، که بیافتد ستاره ای در طشت

ابر های سیاه خوابالود ، مادرم را به آسمان بردند...

هفت سال است بی تو تنهاییم ، هفت سال ِ سیاه بی تو گذشت...

 

35

چادرت را به خاک هدیه بده ، گیس های طلایی ات را نیز

بنویس از هر آنچه می خواهی - از بهار از پرنده از پاییز

بنویس از گناه های هنوز ، بنویس از دروغ های مُدام

بیم دارم چگونه من ...و خدا روبرو می شویم رستاخیز!

مادرم رفته است پیش خدا ، می توانی به جای او اما

بنویسی از عشق ، می بینم چادرش را کنار رختاویز

همچنین می توانی از روباه ، خرس ، آهو ...و اسب یاد کنی

...و بگویی که اسب انسان است ، منتها یک فرشته در جالیز !

می توانی ... تو می توانی پس ، از خدا ، مادرم ...و آهو وَ...

بنویس از ... بگو به آدم ها یک نفر مرده است این را نیز...

34

پله پله مرا قدم می زد

پلک های مرا به هم می دوخت

دست در دستهاش می دیدم

که کسی پشت پنجره می سوخت

 

چشم هایی که قهر می کرد از

دیدن هر چه نیست بی تو فقط

صندلی های خالی ِ شبِ شعر

سمت ِ یک شعر تازه می بَِرَدت!

 

صندلی های خالی ِ شب شعر!

ردّ پایی که می شمارم تا...

در به این اتفاق می خندید...

وا نمی شد... و دختری تنها...

 

می گذشت از نگـــاه های غریب

از سکوت عمیــــق گوهر دشــت

فکر کن به چه چیز می ارزد

سبزی ِ چشم های من در رشت؟

 

می روم از خودم بلند شوم

دست هایم به هیچ جا برسد

به تو که قد کشیدی از دیوار

با تو حتی به دوور ها برسد

 

به تو! عالیــــجناب غمگینم

به تو که یاد گار پاییزی

به تو که خواب هات مال منی

به تویی که از عشق می ریزی

 

اتوبوس از کرج به... بر می گشت

به گذشته که ما به هم ...می...نـــ  ِ ...

لحظه هایی عجیب منتظر است

روز های سیاه ِ غمگیـــن ِ ...

 

اتوبوس از سکوت من فهمید

بیشتر از گذشته می پوچد

لهجه ای که نداشتم هرگز...

یک پری توی درد میکوچد

 

چمدانم به رشت بر می گشت

...و من امشب چقــــــدر غمگینم

اتوبوس از سکوت پر شده است

هیچ کس جز تو را نمی بینم...

 

جزتو من هیچ کس نمی بینم

جز تویی که ندیدمت هرگز

جز تو ... آری! سکوت یعنی نه!

که بمان که... چــــراغ ها قرمز...

 

جاده از یک تصادف ِ غمگین...

دختری بین خواب خود امشب

لطف کن... و بگو که می میرد

عکس ِ تو  توی دست لب برلب

.

.

.

و پری توی خواب مرد ولی

آمد او تا ببیندت جاده

با صدایی بلند گفت برو

که برو! سمت ِ مرگ آزاده!

33

...خدای بزرگ!

 آن قدر دوستت دارم

که با خیال راحت

             تمام عروسک هایم را

                                پیشت بگذارم و راحت بخوابم اما...

32

لطف کن ...و بگو که منتظرم پدرم از قطار برگردد

روزهای همیشه شیرینم یک شب از انتظار برگردد

به خدایی که قهر کرده بگو که اگر خواست جای من باشد

صبح ها در کنار زنبیلش ...برود بی قرار برگردد...

از خدایی که گفته من دورم از بهشتش چقدر می خواهم

که بیاید ...و جای من باشد و شبی باردار برگردد

جای من نیستی نمی فهمی که چرا از بهشت تو سیرم

...خوب یا بد... تو ساختی اما کاش می شد بهار برگردد

روز های سیاه می آیند ... باد  , باران , گناه می ریزد

با تو ام! فکر می کنی که خدا شده با  آبشار برگردد؟

31

آهای دخترک کک مکی ِ مو گندم

دلم گرفته ازین حرف ها و از مردم

دلم گرفته ببین بغض میشود هر شب

تمام دست کبودم...تمام ِ زیر سِرُم...

30

با دو تا چشم واقعن بد بین سر به دیوار مشت کوبیدم

که نبینم تو را به همراه ِ چیزهایی که پیش از این دیدم

زندگی شکل مضحکی دارد-برگهایی که بعد می ریزیم

بدنم طعم مرگ را حس کرد-وقت هایی که بی تو خوابیدم

دختر هرزه ی بدی هستم! راست گفتی! همیشه حق با توست

کاش میشد که باورت بشود من به همراه بغض خندیدم

قرص هایی که سهم من شده بود ذره ذره نفوذ میکردند

حالم از روز قبل بدتر بود...که تو را در کنار ِ او دیدم...

تو به همراه اسب چوبی خود  دور تا دور شهر می گشتی

من به سمتت نیامدم زیرا از شما من همیشه ترسیدم!

29

دلم گرفته که اینبار sms برسد

که تو به من برسی و طلا به مس برسد

شبیه دختر خوبی که نیستم اما

بیا به تو برسم به...به تو به تو حالا...

28

تو میگویی از امام زاده ای

که کفشهایم را دزدیده چه بخواهم؟

امام زاده!

                       چقدر سر مایه داری

و من چند جاده با اسکناس دو هزار تومانی ات

فاصله دارم...

                                                    امام زاده!

یا کفش های مرا زود به من برگردان

                   یا کاری کن

                      تمام کتابهایم را

                                        بدون اینکه بخواهم حفظ شوم...

27

شانزده سال پشت در ماندم

خواب دیدم که بر نخواهی گشت

باید امشب به دور ها بروم

به همان جا که گفته ای از رشت

 

شانزده سال مادرم میگفت

نذر کردَست تا تو برگردی

بیش از اینها نمی توان سَر کرد

آه...اما چقدر خونسردی

 

من که دنیا می آمدم گفتند

که کسی پشت ابرها روزی

از شمال ِ زمین می آید به

خانه ی ما ,به روستا روزی...

 

شانزده سال پشت در ماندم

خیره از هر نگاه کوچیدم

به نفرهای بعد ... اما نه!

هیچ چی جز نیامدن دیدم؟

 

تو که بودی میان آدم ها

پس چرا من ندیدمت هرگز

حال باید به دور ها بروم

نه...نگو که...نگو خداحافظ!

 

من نفهمیدم از کجا اما

مادرم گفته بود می آیی

حال باید به جمکران بروم

حال باید کمی به تنهایی...

 

توی سجاده های بی مهره

من تو را تا همیشه میبینم

بی تو اما نمیشود آقا

بی تو من تا همیشه غمگینم...

 

خواهرم هم دروغ گو شده است

این رو ّیه میان ما ارثی است

مثل مادر همیشه میگوید

شهر جای قشنگ و خوبی نیست

 

مشکلات مرا نمی فهمد

روستای عجیب ِ سردر گم

شانزده سال پشت در ماندم

روبروی هجومی از مردم!

 

همه خوابیده اند در کوچه

هیچ کس جز مرا نمی بیند

من ولی تا همیشه می مانم

گرچه چشم شما نمیبیند...

 

روستا جایگاه دوری بود

و تو در شهر مانده ای آقا

کاش می شد به شهر ما برویم

تو به اینجا نمی رسی حتی

 

حال باید تفالی بزنم

به کسی که شبیه من شاید

«سر راهش نشسته مثل غبار

که از این رهگذار باز آید»

 

26

تو اتفاق تازه ای در چشم خیسم

من ذره ذره می چکم از خودنویسم

من ! دختری که دوست دارد با تو باشد

آری! برای با تو بودن من حریصم...

 

25

آخر شعر های خود بنویس : دختری آن طرف تر از فانوس!

زیر نور تمام آن چه تو را متشکل نمیشود افسوس

و سرش را میان زانو هاش می فشارد به زرد پی ‌‌‌ّ تنش

می رود سمت روز های قشنگ...سمت یک زندگی بی ویروس

دختری عاشق تو خواهد شد دختری که تو دوستش داری

دختری که اگرچه خواهد بود...ولی آخر کنار مرغ و خروس

که طویله هزار بار مدام شاهد مرگ گاو پیری بود

که ندارد به غیر او چیزی...که ندارد به غیر او مانوس

...هند اطلس دوباره آرام است دختری توی جنگلی بی اسم

مثل اینکه ...که عاشقت شده است مثل اینکه هزار اقیانوس!

24

هنوز مانده به پایان مرا به خود بسپار

درون زندگی بی حواس و نا هنجار

به زندگی کثیفی که دل به او بسته

به اسکناس قدیمی مانده در شلوار

میان پوچی لب خند های اجباری

کنار هر چه نباید...کنار او انگار

میان پیری انگشت های آلوده

که دل خوش است به بودن اگر چه با سیگار

بیا و بودن او را همیشه باور کن

چقدر فاصله مانده میانتان این بار!

23

به سرم زد که نامه بنویسم به تو که پلک هات سنگین است

چشم هایم به واقعیت ها بی تو اما همیشه بدبین است

من تصور نمی کنم هرگز پدرم توی جنگ مرده ولی

مادرم گفته شهر می داند روح بابا کنار پوتین است

مادرم فکر میکند که مرا می تواند شبیه کودکی ام

لابه لای دروغ های هنوز بفریبد اگرچه غمگین است

مادرم خواب دیده است شبی که خدا مثل قبل می آید

خوب هم اتفاق روزانست! مادرم یک زن دهن بین است

تف به این زندگی که می خوابم تف به این زندگی که بیدارم

پدرم زیر تانک مرده اگر سفره ی ما هنوز رنگین است

فکر هایت همیشه قلابی است دست هایم همیشه می لرزد

چشم هایم شبیه خرم شهر سال ها میشود که خونین است!

22

 

 

به دستهای ظریفت دوباره ان پی اچ!

به دست های خدایی که میکند پچ پچ!

به این که زندگی تو عجیب شیرین...است

بزن عزیز! بزن که ...که قسمتت این است...

21

نه! تو دیگر نمی رسی به خدا !...با اتوبوس هم اگر بروی

رد شوی از میان آدم ها ...دست در دست ِ یک نفر بروی

این که زندان کوچکی در تو حبس میشد تمام عمرت را

بی نفس می زنی به سیم ِ نه!...تو نباید هنوز در بروی

توی افکار خویش گم شده ای دوست داری که دورتر بشوی

بروی از میان آدم ها ...با تخیل هنوز ور بروی

دختری بین عابران راهش با تمام ِ تمام ِ مقصد ها

فرق دارد کمی رعایت کن ...قول دادی که بی خطر بروی

.......

نیم ساعت هنوز مانده به عصر...نیم ساعت هنوز مانده ولی

تو در آغاز جاده ای اما حق نداری که بیشتر بروی!

20

توي اين چار گوش پهناور دختري هي به غنچه ها مي خورد

 و هرس شد تمام گل ها را وخدا هم ميان آن ها مرد

 از مترسک بپرس شب ها بر رخت خواب خودش نمي خوابد؟

 که عروس جديد اين چوپان آبروي تمام ده را برد...

 دختري در نماز نفرين شد دختري که به قول تو هرزه

بس کن! اصلا شما چه مي فهميد ؟ جز همين لاشه اي که باداورد؟

نه! اهالي هنوز مي داند مزرعه بي خدا... یَ... يعني ما؟

قهر کن با تمام مردم ده با سگي هم که خورده دستت را

 مزرعه بی خدا ؟...نه! يعني ما!...ما که از گرگ پير ترسيديم

روز ها هم گذشت اما نه... هيچ چي جز کلک نفهميديم!

 به خدايي که قهر کرده بگو روستا تا هميشه غمگين است

 روستا جاي گاه خوبي نيست روستا مملو از شياطين است

 من تعهد نمي دهم اما گوش کن که عزيز اينجانب

 دختر«مش حسن» ندارد جز چشم هاي چپي که بد بين است

 و بگو که جنازه ام اينجاست قطعه ي بيست و پنجم ...اصلا

 تو نبايد به فکر من باشي تو نبايد به فکر من؟!...ابدا

 يک اهورا...شبيه من شيطان/ توي قبر خودش نخوابيده

 دوست دارد کنار او باشد و به او تا هميشه چسبیده!

19

 چهل تا گیس ِ طلایی ِ پاپیون بسته...

 که می رسد به تریبون قدم قدم خسته

نمیرسد به تو اما صدا! که می آید؟

صدای نازک یک دختری که پیوسته

به تو ... به او ...به همیشه به بچگی هایش

به اینکه زندگی تو همیشه در دست ِ...

ببخش اینکه تو را سبزِ سبز میدیدم

ببخش اینکه شدم از تمامتان خسته...

18

جلو نرو..به عقب! نه! بچرخ دور خودت

بچرخ دور ِ خود ِ نه! بچرخ دور ِ فقط...

تویی که زنده شدی از میان یک مرده...

تویی که من! نمی آیم دوباره در خوابت

بیا و پا شو و با چشم بسته ات امشب

مسیر ِ خانه ی ِ خود تا به خانه ام یادت

نمی رود که نه؟ اینجا نشسته ام تنها...

نمی رود که نه؟اینجا دوباره در خلوت...

بچرخ دور ِ منی که نشسته عاشق تر...

بچرخ دور ِ من آری بچرخ...بی حرکت!

17

مادرم را برنج می شوید و پدر دلخوش است کد بانو

مثل باران شبیه ِ هر شنبه پله ها را یکی یکی جارو

مادرم اتقاق شیرینیست که مرا توی درد میبوسد

که ازین زندگی نفهمیده هیچ چی جز فقط ...فقط دارو

نه ... تو از این خدا چه می خواهی؟ از خدایی که بسته چشمش را

از خدایی که پنبه دارد در... از خدای ...خدای ِ ...تت...ترسو

توی این زندگی تکراری قایموشک چرا نمیچسبد

این که تو پیش دخترت باشی ...توی این کوچه های تو در تو

من که دست تو را نمی بینم ...مثل ِ حتی خدای اخمویت

مثل اینکه مرا نمی خواهی ...مثل اینکه نمی شود اخمو...

من که گیجم چرا نمی فهمی؟! من که گیجم رسیده ای یا نه؟

تف به این زندگی ِ پر غصه...تف به دکتر...ن َ...یا...به آی سی یو

...هفت شب گریه میکند اما  انّکاحُ ...بیا که برگردیم

انّکاحُ...پدر!چه می خواهی؟! انّکاحُ... پدر! چرا با او؟!

16

تو هیولای کوچکی هستی که مرا سمت مرگ هل داده

که شبیه تمام آنچه که نیست توی دستم دوباره گل داده

وسرت در کتاب مخفی شد گاهگاهی به یاد من هم باش

مثل وقتی که در خودت گفتی

نه!

ژله را به آیرُسُل داده...

ومعلم دوباره میگوید در ته مشق های بی موقع

بنویسید که خدا()()..مرده! این پیامی که پشت رُل داده

نه! ازین واکنش نمی سوزد در حضور غیابی o2

استیلن همیشه پیروز است آلکنی که مرا به..هل داده

15

توی این مار پیچ نا هموار/بین رنگین کمان بی رنگی

در خودش زنده می شود خود را / مثل وقتی که باز دلتنگی

مثل وقتی که تشنه ی خون است/مثل وقتی که می خزد آرام

با لباس همیشه خاکی تر/رو تویی که همیشه می جنگی

ومرا سرچ میکنی در خود / توی بن بست آخرین کوچه

دختری که نه...باز...فیلتر شد...دختری که نداشت آهنگی

من هنوزِ هنوز تنهایم ...توی ِ تین غار های ِ بسته شده

توی ِ تاریکی ِ سحر توی ِ ...توی این خانه های در سنگی

سمت ِ تو من نمیرسم هرگز ...تو ازین ارتفاع میترسی

که ازین که مرا نمیبینی ...که ازین که هنوز می لنگی!

14

 

 

به سرم زد که عاشقت باشم

به سرم زد بدون تو هرگز...

به سرم زد که نامه بفرستم

به سرم زد بگو خداحافظ...

 

 

13

من هیولای کوچکی هستم

که تو را بی دلیل می خواهد

من دلم غصه داشت از اینکه

تو دلت کُروکُدیـــل می خواهد...

12

دو قرص ارگوتامین سی* و درد توی سرم

جلو بیا که دوباره به سمت تو بپرم

بخواه بودن من را کنار خود امشب

منِ ِ مچاله شده بین نسخه ای از تب

که تا ورق ورق شوی از زندگیت از اینکه...

شبیه دخترک بی حواس غمگین که...

منی که کوچکم و ریزه میزه ام اما

بیا که قـــــد بکشم از تمام آدمها

بکوب هی به خودت زندگیت را بشکن

بکوب زندگی ات را درست هی در من

ویا که زُل بزن از قصه هات برخیز از

کلاه لاکی ِ خود که همیشه در کاغذ...

هنوز مثل نفس های آخرت حتی

زنی که گفت نبودی..زنی که نی...حالا

که ضرب ضرب تو از زندگیت سی  فا  دو

بزن خلاص کن آقا! نمانده جز از تو

که تا که خون بچکد از هنوز از سقف ِ

که تا که گریه شوی از جنون بی وقفه

دو قرص ارگوتامین سی هنوز جا مانده

میان لب به لبی که هنوز وا مانده...

*:قرص آدم میگرنی ها...

11

دیوار پنجره لب تختی مقعر است

در کار چشم  چشم دو ابروی دختر است

از چشم های خیس زمان بیشتر نسوز

شاید که بستنی تو در قطب دیگر است

دنیا پر از قفس شده است و شب کلاغ

در آرزوی ما شدنش با کبوتر است

هی جیغ می زنی که خودت را که بشکنی

هی سعی میکنی بپری!!خنده آور است

هی پر بزن دوباره بزن زورتر بزن

هی گریه کن به حالت خود (را) که بهتر است

باید گذشت...از درو از پنجره پرید

آری!...برای خودکشی این راه آخر است!

10

می زد به در به پنجره دیوار می گسست

تا کی سکوت کردن و هی دست روی دست؟

باران کلاه دلقک دیوانه را گرفت

بر امتداد مضحک این بیت ها نشست

ساعت درست مثل خودت هرزه شد ببین

هی جیغ میزند ()()به درستی که نیست..هست؟

دیوارشد برابر صدها درخت چوب

دیوانه شد و دسته ی خود را تبر شکست    

وقتی که پنگوئن به خودش میرسد کلاغ

در آرزوی ما شذنش با کبوتر است؟                                    

دنیا هنوز مثل هنوز و همیشه بود

وقتی که چشمهای خودش را که می..که بست

تا خواستم بباورمش ناگهان گريست:

   تصویر شعرهای مرا

 موش                        

 خورده است!

9

وسط خوابهای بیدارم،دارم از زندگیت می میرم

مثل از چشم هات میریزم،مثلِ از گریه شکل میگیرم

توی کابوسهات بی موقع،سر به دیوار مشت میکوبم

با خودم سالهاست می جنگم،با خودم سالهاست درگیرم

وسط کودک بدی هستم ـ که تو را سُرسُره نمی خوابد...

که تو را دوست دارد امٌا نه ، که تو را واقعیتش سیرم

مثلِ هی دوست دارمت حتی ، حرفهایی که عقده شاید بود

هی پریدم دوباره از خوابت ، هی پریدم ، همیشه تقدیرم:

درد،کوچه،همیشه تر بن بست/دوعروسک به نام های من

و تویی که همیشه می گفتی: تا ابد در تو شکل می گیرم!

8

 

کوچک قرمز دو تا ماهی ,هفت سین مرا:/نمی خواهی؟

 

قرمز کوچک دو تا ماهی,مثل وقتی که عاشقم گاهی                                           

 

بی تو تنها فقط خودم هستم ,بی تو غمگینتر از خودم هستم

 

بی تو خالی تر از خودم هستم ,مثل یک بچه ی سر راهی...

 

زندگی ,درد, دختری خسته ,برگهایی که بعد می ریزم

 

از خودم ,عشق ,جامعه و دروغ ,حرفهایی که توی آگاهی...

 

سین اول سکوت , می خندم_سین دوم صدا نمی آید

 

_سین سوم  سر بریده شده ,رفتن زیر تیغ جرّاحی

 

... قرمز ماهی دو تـا مــــرده , توی تـــور خـدای ... افتاده

 

اتفاقی که اتّفاقی بود,مثل وقتی مرا نمی خواهـــــی!

 

آزاده بشارتی ـ

امیدوارم که ...که...که...

یا مقلب القلوب!

امسال را چگونه می بینی؟

با چند پلّه کان شکسته؟

 

 دوستان عزیز نسبت به من لطف دارید لینک میدهید ولی لطفا با "آزاده بشارتی" نه ...اینجا باز دست آزاده بشارتی هست و خواهد بود...

7

برف می آید از خودش پایین خبری نیست غیر سرمایی...

 

خبری نیست جز نمی بینم خبری نیست جز نمی آیی

 

سالها می شود که غمگینم ،می روم تا کمی خودم باشم

 

که از این زندگی نمی خواهم هیچ چیزی به غیر تنهایی

 

پدرم سالهای بسیاری  با خودش توی درد می غلتید

 

پدرم توی دل اذان می زد پدرم زیر درد لالایی

 

به نظر می رسد که گهگاهی مادم اشک می شود وقتی

 

حس بی راهه رفتنم را هی از غروب غزل به تنهایی...

 

برف می آید از خودش پایین و من اما هنوز منتظرم

 

توی تقویم های تو در تو گفته بودی که باز می آیی !

6

تو هی سکوت می کنی از ماجرا چه می دانی

از قصه های پر غم این چشم های بارانی

دیشب دو باره فال گرفتم برایتان اما

این قصه های مسخره این فال های فنجانی

کی هی طلوع می کند آقا دوباره این قصه

این روزهای غم زده این اشک های پنهانی

طعم کثیف خودش را به زندگی داده

از تو غروب قصه از این روز های پایانی

جز تو نمی شود اینجا به دستها گل داد

وقتی هنوز قلب مرا غم گرفته... می دانی؟

5

دختر کنار پنجره با دست کوچکی

آرامش عجیب دو تا چشم عینکی

به تو که از نگاه تو هی پاک می شود

لبخند روزهای قشنگ عروسکی

دختر کنار پنجره با دست کوچکش

بی هیچ حرف تازه و بی هیچ شکلکی

تنها نگاه می کند آیا نمی رود

این روز گار زشت به دوران کودکی؟

4

و اشک های  تو من را ببین تکان می داد

وچشم های مرا دست آسمان می داد

 

اگرچه روز ولی آسمان سیاه است و

دوباره مرد دوباره دوباره جان می داد_

 

که زن میان شب روسیاه گم می شد

دوباره حس غریبی مرا تکان می داد

 

و جای دست کثیفی که تو نفهمیدی

والتماس دو چشمت اگر امان می داد

 

_بزن خلاص کن این زندگی وحشی را

وچشم های نجیبی که هی نشان می داد_

 

برای بودنش از تو گذشته حالا که

جواب گریه من را فقط زمان می داد!

15 سالگی:

شعری از ۱۵ سالگی آزاده بشارتی:

 

چه خوب مي دانم عشق را بهانه مي گيري

شما که دستهاي مرا روي شانه مي گيري

 

تمام هستي من اين صليب بي رنگ است

 

همين براي تو اين را بيعانه ميگيري؟

 

خلاصه عرض مي کنم به حضورتان آقا

 

چه ساده اشکهاي مرا دانه دانه مي گيري

 

و برگ منتظر است منتظر نشسته اينجاو...

 

 شما هنوز گلت را نشانه مي گيري؟

دو شعر از 13 و 14 سالگی آزاده بشارتی

پنجاه شعر از آزاده بشارتی تقریبا به ترتیب سن:

 

 

۱) سپید اول مربوط به ۱۳ سالگی من می باشد:

         شاید رعد ترنمی باشد

               برای آغاز یک خیال که هستی

                                          که بودی

                                                که همیشه خواهی بود...

                                                  آه ای رعد ، سکوت وهم آلودی داری

                        که در یک آن با یک سلام شکسته میشود!

                                                                        سلام!

 

۲) ۱۴ سالگی:

                          من امیدم این است

                                      که سحرگاهی دور

                                                    من و تو دست به دست

                                                پا به گهواره ی ازهار نهیم!

                من چرا می بینم که زمان لنگ زنان

                                         شانه هایم لرزان

                                                یک نفر سوت زنان می آید؟

                         من چرا می بینم که کسی مثل تو باز

                                        خبری از غم و از مرگ کسی می آرد؟