از شهر فاصله گرفته

و جایی پشت گنبد امام زاده

                  ما را هر شب مخفی می کند...

                                      پشت گنبد امام زاده!

امام زاده ای که روشن فکر است...

و هیچ چیز جز خودش ندارد

                       جز چند تا درخت آلوچه

 جز پیر زنهایی که با هم جمع می شوند

تا دروغ را در تنور بسوزانند...

یا برای دختر بی بی جهزیه تهیه کنند...

                             اینجا هنوز زن با غیرتی قدم می زند

          که سالهاست با داس راه می رود

               اینجا هرچند از شهر قرن ها عقب است

    اما کودکانش در آرزوی ساختن تراکتور می خوابند

               اما من خوشبختم

                            زیرا هیچ کس

                  پدر را هر روز به یک استکان چای دم نکشیده دعوت نمیکند

هر چند

   مادرم سال هاست مسیر خانه را گم کرده

                         و روحش بین خانه و قبرستان آقا سید عباس

قدم میزند ...

         خوشبختی را خواندم!

            از چشم های خواهرم!

              وقتی چترمرا کنار بالشش میگذاشت و

                   بدون قرص آرام بخش می خوابید !

                        و من به اندازه ی  همه ی عروسک های سیل زده خوشبختم

        شاید به خاطر اینکه

   حصار های خانه درست به اندازه ی پاهای من طراحی شده...